تو دل آرامی مرا

بر فلک نگرم ستم من نمایش پیداست ، لکن

                                                تو دل آرامی مرا

دشمن با زخم زبان زند شمشیر بر من لکن

                                                تو دل آرامی مرا

تیر نا پیدا آیدم خورد بر سر من ، لکن

                                                تو آرام جانی مرا

مار دوزخ آیدم نیش ها بر جگر من ، لکن

                                                تو دوا دانی مرا

گرگ شاهی زوزه کشد بر آزادی من ، لکن

                                                 توتنها خاقانی مرا

روز و شب  به راهت چشم در چشم آسمان ، لکن 

                                                تو تنها کاردانی مرا

روز و شب زخم زنم بَر بر پیکر عدو ، لکن

                                                تو تــوانی مــرا

 گریزان نشوم زپیر و زخم روزگار ، لکن

                                                تو جـوانـی مرا

پیکر اهرمن شد چاک ، آفرین ای یار من

                                                تو جانانی مرا

باز آمدم بر نادانی خود بی گمان نا دانسته من

                                                تو نگرانی مرا

باز آیم برسر کـوی شیریــنـت و همـچنــان

                                                تو مهربانانی مرا

با تو با کو لاک جنگم ، بی تو پیرَم ، مرده ا َم

                                                تو جان پناهی مرا

فلک باز هم زخم زند ، گویی نگری ، گویم

                                                تو شنوای آهی مرا .

4/1/1385خورشیدی .

پیش از پارسی نویسی 

تو دلارامی مرا

بر فلک می نگرم ظالمم پیداست لیک

تو دلارامی مرا

عدو با زخم زبان زند شمشیر بر من

تو دلارامی مرا

تیر غیب می آید می خورد بر سر من

تو آرام جانی مرا

مار بر رخ آیدم، نیش ها بر جگرمن

تو مرهم دانی مرا

گرگ و دیو سلطنت می کشد زوزه بر من

تو تنها خانی مرا

روز و شب با انتظار، چشم در چشم آسمان

تو کاردانی مرا

روز و شب زخم ها زنم بر بر پیکر عدو

تو توانی مرا

سال ها گریزان نشوم از مکر زمان

تو جوانی مرا

پیکر صد اهرمن شد چاک چاک ، آفرین ای یار من !

جان جانانی مرا

سوی جهل باز آمدم ، بی گمان نادانسته ام

تو نگرانی مرا

با تو با کولاک در جنگم ، بی تو پیرم ، مرده ام

جان پناهی مرا

هفت فلک زخمم زند ، نگری و گویمت

شنوای آهی مرا

تو دانی و من دانم این سخن هایم و این

تو آرامش جانی مرا