کار خدا

چون زنی از کار بد شد روی زرد                   مسخ کرد او را خدا و زُهره کرد

عورتی را زُهره کردن مسخ بود                     خاک و گِل گشتن چه باشد ای عنود

روح می بردت سوی چرخ برین                     سوی آب و گل شدی در اَسفلین

خویش را مسخ کردی زین سُفول                    ز آن وجودی که بُد آن رشک عقول

پس ببین کین مسخ کردن چون بود                 پیش آن مسخ این بغایت دون بود

اسب همت سوی اختر تاختی                         آدم مسجود را نشناختی

آخر آدم زاده ای نا خلف                               چند پنداری تو پستی را شرف

چند گویی من بگیرم عالَمی                           این جهان را پُر کنم از خود همی

گر جهان پُر برف گردد سربسر                      تاب خور بگدازدش با یک نظر

وِزرِ او وِزرِ چون او صدهزار                       نیست گرداند خدا از یک شرار

عین آن تخییل را حکمت کند                         عین آن زهرآب را شربت کند

۵۴۱ تا ۵۵۱ دفتر اول مثنوی معنوی مولانا