پارسی گوییم یعنی این کشش                     ز آن طرف آید که آمد آن چَشش

چشم هر قومی به سویی مانده است              کآن طرف یک روز ذوقی رانده است

ذوق جنس از جنس خود باشد یقین            ذوق جُزوْ از کلَّ خود باشد ببین

یا مگر آن قابل جنسی بود                                   چون بدو پیوست جنس او شود

همچو آب و نان که جنس ما نبود                          گشت جنس ما و اندر ما فزود

نقشِ جنسیت ندارد آب و نان                   ز اعتبار آخر آنرا جنس دان

ور ز غیر جنس باشد ذوق ما                      آن مگر مانند باشد جنس را

آنک مانندست باشد عاریت                               عاریت باقی نماند عاقبت

مرغ را گر ذوق آید از صفیر                     چون که جنس خود نیابد شد نفیر

تشنه را گر ذوق آید از سراب                   چون رسد دروی گریزد جوید آب

مُفلسان گر خوش شوند از زرّ قلب            لیک آن رُسوا شود در دارِ ضَرب

تا زَرْاندودیت از رَه نفکند                                   تا خیال کژ ترا چَه نفکند

از کلیله باز جو این قصه را                       و اندر آن قصه طلب کن حصه را

900 تا 912 دفتر اول مثنوی معنوی مولانا